Products You May Like
In tennis worden tijdperken bepaald door rivaliteit. Het is altijd al zo geweest. Er was het tijdperk van “fire and ice” tussen John McEnroe and Björn Borg, het tijdperk van Pete Sampras en Andre Agassi, het tijdperk van Rafael Nadal en Roger Federer, dat vervolgens uitmondde in het tijdperk van de ‘grote drie’. Het vrouwentennis was niet anders, met tijdperken bepaald door rivaliteit tussen Chrissy Evert en Martina Navratilova, Monica Seles en Steffi Graf, en Serena Williams en Maria Sharapova.
Op Wimbledon begon de rivaliteit die het volgende tijdperk in het mannentennis zal definiëren, toen Carlos Alcaraz en Novak Djokovic eindelijk tegenover elkaar stonden in een finale. Wat een finale was het ook, met het beste tennis dat we in jaren op een ATP-baan hebben gezien. Het was explosief en meeslepend en ontwikkelde zich prachtig gedurende vier uur, waardoor het de meest boeiende verhaallijn creëerde die zelfs door de beste fictieschrijver overtroffen zou worden. Het was simpelweg prachtig.
Maar wat deze wedstrijd misschien wel echt speciaal maakte, was het gevoel dat dit specifieke duel nog niet voorbij was, maar pas net begon. Ja, er zit 16 jaar leeftijdsverschil tussen de spelers en normaal gesproken zou je dat zien als een overdracht van de fakkel van een vervagende legende naar een opkomend kolos. Maar er is niets gewoons aan Novak Djokovic. Hij mag dan 36 jaar oud zijn, maar hij vervaagt niet. Sterker nog, dit jaar is hij net zo goed in vorm als altijd.
Dit maakt het US Open des te spannender. Zowel Alcaraz als Djokovic zullen het gevoel hebben dat ze alles aan elkaar en zichzelf moeten bewijzen, maar ze hebben ook bredere motivaties. Voor Alcaraz keert hij terug naar de plaats waar hij zijn eerste grote titel heeft behaald en verdedigt hij voor het eerst een Grand Slam-titel. Dat is een belangrijk moment voor elke speler, hoewel je zou kunnen betogen dat hij al heeft aangetoond dat hij veel meer is dan een eendagsvlieg door Wimbledon te winnen.
Zo briljant als Alcaraz is, is het 2023 US Open waarschijnlijk meer over Djokovic gegaan – zoals het de afgelopen tijd meestal het geval is geweest. In 2020 domineerde zijn opmerkelijke uitschakeling in de vierde ronde tegen Pablo Carreno Busta, nadat hij per ongeluk een lijnrechter raakte met een bal, de tennisheadlines zoals weinig andere gebeurtenissen sindsdien. Het volgende jaar huilde hij tranen op Court Arthur Ashe omdat de stress en druk van het najagen van de carrièreslam hem uiteindelijk opbraken in een nederlaag in straight sets tegen Daniil Medvedev. Het jaar erop stond de Serviër opnieuw in het middelpunt van een politieke storm, omdat hij niet werd toegelaten tot Amerika vanwege zijn keuze om zich niet te laten vaccineren tegen Covid-19. Al deze gebeurtenissen hebben uiteraard iets gemeen: ondanks zijn dominante optredens, won hij het US Open niet.
Het is verrassend dat Djokovic, die algemeen beschouwd wordt als de beste hardcourtspeler aller tijden, slechts driemaal het US Open heeft gewonnen. We gebruiken het woord ‘slechts’ in vergelijking met zijn tien titels op de Australian Open. Drie titels op een Grand Slam is meer dan de meeste spelers in hun hele carrière winnen, laat staan op één evenement.
Toch zal het fascinerend zijn om Djokovic in New York te zien deze zomer. Is hij nog steeds de dominante kracht op de tour, of heeft Carlos Alcaraz hem ingehaald? Kan hij eindelijk weer een US Open-titel aan zijn naam toevoegen na jaren van roemruchte pech? Kan hij enige tevredenheid krijgen na zich benadeeld te hebben gevoeld door zijn uitsluiting van vorig jaar? Zelden had Djokovic zoveel te bewijzen, maar wanneer dat het geval was, was hij nooit tekortgeschoten.
Het draait echter niet alleen om Alcaraz en Djokovic. Sinds Rafael Nadal zichzelf voor onbepaalde tijd van de tour heeft teruggetrokken vanwege blessures, voelt de hele Tour zich klaar voor verandering terwijl de top spelers strijden om hun positie. Daniil Medvedev heeft eerder het US Open gewonnen en zal altijd een bedreiging vormen in New York vanwege de gunstige omstandigheden voor zijn spel. Hij ziet zichzelf als een belangrijke mededinger naast Alcaraz en Djokovic, en weinigen zouden dat durven betwisten.
Voorbij die top drie zou iemand een grote verrassing moeten veroorzaken om uit New York met de titel te komen. Maar het eindigt daarmee niet wat betreft belangrijke gevechten. Drie voormalige US Open-kampioenen zijn momenteel betrokken bij persoonlijke gevechten. Dominic Thiem vecht nog steeds om te ontdekken of hij ooit weer zijn oude niveau kan bereiken. Na het winnen van de Covid-geraakte titel in 2020 heeft hij toegegeven dat zijn motivatie een duikvlucht heeft genomen en dat hij sindsdien worstelt om die terug te krijgen. Dan zijn er nog voormalige drievoudige grandslamwinnaars Stan Wawrinka en Andy Murray, die worstelen met leeftijd en de tol van ernstige blessures, altijd hopend op nog één diepe run op een grandslamtoernooi die al hun lichamen rechtvaardigt.
Aan de vrouwenkant zal de loting waarschijnlijk net zo onvoorspelbaar zijn als altijd. Vorig jaar won Iga Swiatek de titel, en dat was een belangrijke overwinning omdat het haar een grandslamkampioen op meerdere ondergronden maakte. Ze slaagde er niet in om dit jaar een all-s