Products You May Like
Onder het toeziend oog van het Parijse publiek deelt Wendy Barsotti, de getalenteerde Franse nummer 10, haar teleurstelling in de eerste ronde van het GreenWeez Paris Major met Élodie Invernon, terwijl ze ook haar toekomstige aspiraties bespreekt.
Ondanks de tegenslag blijft Barsotti vastbesloten om nieuwe hoogten te bereiken in haar tennisloopbaan. “Het is een buitengewoon evenement om voor de eerste editie van het vrouwen-toernooi op de Philippe-Chatrier te spelen. We zullen het lang blijven herinneren. We hadden een moeilijke start en een eerste set die ons ontglipte. Vervolgens waren er kansen in de tweede set, die ons met veel spijt achterlieten. We werden gebroken op 3-2 en gingen gelijk door naar 0-30, zonder hen op dat moment te kunnen inhalen. Het draait allemaal om de details.” Ondanks de aanvankelijke frustratie erkent Barsotti de opmerkelijke ervaring van het spelen op zo’n gerenommeerd podium. De herinneringen aan het toernooi zullen zonder twijfel nog jaren bij haar blijven hangen. Echter, het verlies in de eerste ronde is een pijnlijke herinnering aan de competitieve aard van professioneel tennis en de noodzaak van voortdurende groei en verbetering.
Nadat de wedstrijd was afgelopen, bleven Barsotti en Invernon zitten met een mengeling van frustratie en dankbaarheid. Barsotti reflecteert: “Uiteindelijk zeggen we tegen onszelf dat we het kunnen verzekeren, maar dat er nog werk te doen is, vooral op belangrijke momenten.” Het verlies dient als een waardevolle leerervaring, waarbij de gebieden die verbeterd moeten worden worden benadrukt en motivatie wordt geboden voor toekomstige inspanningen. Barsotti’s toewijding aan voortdurende verbetering blijkt duidelijk uit haar erkenning van het belang om cruciale kansen te grijpen in toekomstige wedstrijden. “De coach helpt ons veel op tactisch gebied. Hij leest dingen die je niet op het veld kunt zien. Bijvoorbeeld, aan het begin van de wedstrijd lobden we niet goed. Xavi vertelde ons meteen in het midden van de eerste set om heel hoog te lobben. Het bespaarde ons tijd.” Barsotti benadrukt de instrumentele rol die de coach speelt bij het verbeteren van hun prestaties. De tactische inzichten en het vermogen van de coach om tijdens de wedstrijd in real-time aanpassingen te maken, bleken onschatbaar te zijn. Een voornaam voorbeeld hiervan was het advies van de coach om tijdens de wedstrijd hoge lobs uit te voeren, wat Barsotti en Invernon uiteindelijk hielp om hun positie in de competitie te herstellen. Dergelijke begeleiding draagt niet alleen bij aan succes op de baan, maar bouwt ook een gevoel van vertrouwen en afhankelijkheid op tussen de coach en de spelers.
Barsotti spreekt openlijk over een uitdagende periode in haar carrière toen ze kort na haar verhuizing naar Spanje geblesseerd raakte. De fysieke en emotionele tol van vier maanden buitenspel staan testte haar vastberadenheid. Echter, door onwrikbare vastberadenheid, effectieve revalidatie en slopende trainingssessies overwon Barsotti de tegenstand. Haar onwankelbare toewijding aan haar vak betaalde zich uiteindelijk uit en verstevigde haar geloof in de kracht van volharding.
Barsotti schrijft een groot deel van haar succes toe aan de ondersteunende en stimulerende omgeving die wordt bevorderd door haar vriendschap met Invernon. Hun vriendschap buiten de baan versterkt hun band en verbetert daardoor ook hun chemie op de baan. Terwijl ze de onvermijdelijke ups en downs erkent die gepaard gaan met elke relatie, geniet Barsotti van het voorrecht om gedenkwaardige momenten te delen en deel te nemen aan prestigieuze toernooien samen met Invernon.
“In het vrouwen enkelspel vind ik de keuze voor Jessica en Lucille heel terecht. Ze hebben een uitstekend spelniveau. We hebben het geluk om een 100% team te zijn in een professioneel project en dat heeft ons zeker in het voordeel gesteld. Er zijn dit jaar veel offers en betrokkenheid geweest, ik denk dat het verdiend is.” Barsotti prijst de selectie van Jessica en Lucille vanwege hun uitstekende vaardigheden en hun terechte plaats in het project. Ze erkent het belang om deel uit te maken van een samenhangend team, waar ieders toewijding en opoffering bijdragen aan collectief succes. Deze eenheid stelt spelers in staat om te gedijen en nieuwe hoogten in hun carrière te bereiken.
Barsotti toont empathie jegens Dorian en Thomas, die te maken kregen met teleurstellende resultaten. Als iemand die de emotionele tol van nederlagen begrijpt, biedt ze woorden van steun en aanmoediging, hopende dat ze de kracht kunnen vinden om tegenspoed te overwinnen en hun respectievelijke reizen voort te zetten.
Vooruitkijkend kijkt Barsotti reikhalzend uit naar toekomstige toernooien en kansen om haar vaardigheden te laten zien samen met haar getalenteerde teamgenoten. De felle concurrentie tussen de acht meisjes die strijden om de resterende vier plekken in het team drijft alleen maar Barsotti’s verlangen om zichzelf te bewijzen. De uiteindelijke beslissing ligt bij de coach, maar Barsotti is vastbesloten om haar plaats in